Abdurrahman bin Avf Hz. leri bir gün şunları anlattı :

-Ömer’den acayip bir şey gördüm. Eğer hayatta olsaydı anlatmazdım , ama şimdi söyleyebilirim : Biliyorsunuz Ömer’in halifeliğinde her gece onunla şehri dolaşırdık. Mahallenin birinde bir ev vardı , oraya gelince :”Sen dur ve burada beni bekle!...” der, gider, bir müddet sonra da dönerdi. Niçin gittiğini , kiminle görüştüğünü sormaya cesaret edemezdim. Vefatından sonra bir gece o mahalleye giderek o eve vardım. İhtiyar bir kadın vardı. Kendi kendine konuşuyordu :

-Ömer’e ne oldu da gelmedi acep?...

Kapıyı tıklattım ,

-İzin var mı valide , gelebilir miyim ?... dedim.

Yaşlı kadın :

-Buyur evladım , gel , dedi.

-Ey valide Allah sana ömür versin , Hz.Ömer bu dünyadan göçtü , dedim. Kadın çığlığı bastı , kendinden geçti. Ayılınca ellerini kaldırarak

-Yâ Rabbi!... bana yardımda bulunan Ömer’i affet. O’nu cennet ve cemalinle mükafatlandır, diyerek dua etmeye başladı.

Kadına sordum .

-Ömer sana ne gibi bir yardımda bulunuyordu?...

-Bütün temizlik işlerimi yapar , yemeklerimi pişirirdi , dedi yaşlı kadın.

-Ey valide!... Ben Ömer’in arkadaşıyım , o vefat ettiyse işlerini ben yapayım, dedim.

-Ah evladım!... O’nun yerini kim tutabilir ki?... Eğer O’nun dostu isen duan ile bana yardım et , dedi, şöyle niyazda bulundu :

-Ey Rabbim!... Ey Aziz ve Celil olan Allah!... Ben hastalığımı Ömer’in yardımı ile çekiyordum. Madem ki O gitti , benim de ruhumu al ve O’na kavuştur!...

Allah , kadının duasını kabul etti, kısa bir süre sonra O’da ebedi âleme göçtü.